Ομιλία για συμβάσεις

Το αμέσως επόμενο διάστημα και στον κλάδο των εκπαιδευτικών δυναμώνουμε τον αγώνα για τους όρους δουλειάς μας, για το ζήτημα του μισθού και της καθημερινής διαβίωσης, για την κατοχύρωση των εργασιακών δικαιωμάτων μας, τα οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τους όρους και τις προϋποθέσεις της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της μόρφωσης των μαθητών.

Με την έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς, βήμα βήμα κλιμακώνουμε την προσπάθεια οργάνωσης του αγώνα, συσπείρωσης του κλάδου, ενότητας απέναντι στην αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική πολιτική. Από την συνέντευξη τύπου των Συλλόγων Εκπαιδευτικών ΠΕ και ΕΛΜΕ το Σεπτέμβρη, δώσαμε το στίγμα που πρέπει να έχει ο κλάδος ώστε να διεκδικήσει με οργανωμένο τρόπο με ποιους όρους θα δουλεύουμε, θα μορφώνουμε τα παιδιά του ελληνικού λαού.

Η πρόταση που καταθέσαμε στα ΔΣ των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών, ΔΟΕ – ΟΛΜΕ, για συζήτηση, διαμόρφωση και διεκδίκηση απευθύνεται πρώτα και κύρια στους χιλιάδες εκπαιδευτικούς που δίνουν τον καθημερινό αγώνα της μόρφωσης των μαθητών, που κράτησαν όρθια τα δημόσια σχολεία χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη από την πλευρά της κυβέρνησης, που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με μισθούς εξαθλίωσης, μέσα σε ένα πλαίσιο διαρκούς ανασφάλειας, μέσα σε ένα ασφυκτικό και αντιπαιδαγωγικό περιβάλλον που διαμορφώνεται από τις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές των τελευταίων ετών.

Όλα όσα μας έκλεψαν οι κυβερνήσεις της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ με τα 3 μνημόνια και τους εκατοντάδες εφαρμοστικούς νόμους δεν είναι για μας περασμένα και ξεχασμένα. Μέσα από τον καθημερινό αγώνα, μέσα από την προετοιμασία για έναν σκληρό και παρατεταμένο αγώνα μπορούμε να καταφέρουμε πολλά. Μπορούμε να σηκώσουμε το κεφάλι, να γυρίσουμε την πλάτη στη λογική του «δε γίνεται τίποτα», να στριμώξουμε την κυβέρνηση και τα υπόλοιπα κόμματα. Είμαστε πολλοί, είμαστε χιλιάδες και έχουμε το δίκιο με το μέρος μας.

12 χρόνια τώρα «ματώσαμε» από τις περικοπές που μας επέβαλαν εναλλάξ και όλες μαζί οι κυβερνήσεις.

Έχουμε χάσει πάνω από 6 (!) μισθούς στις συνολικές ετήσιες απολαβές μας τα τελευταία 12 χρόνια. Ένας νεοδιόριστος/η, χωρίς τέκνα, που δουλεύει για πρώτη φορά στην εκπαίδευση, αμείβεται με 737 ευρώ, όταν το 2009 λάμβανε 1180 ευρώ. Πιο λίγο και από τον βασικό μισθό στον ιδιωτικό τομέα!

Υπενθυμίζουμε ότι με τους μνημονιακούς νόμους και τις εφαρμοστικές εγκυκλίους που ψήφισαν οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. , του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ χάσαμε σταδιακά τα παρακάτω:

• Επίδομα γάμου (35 ευρώ). Πλέον, δίνεται ως μοναδικό επίδομα αυτό των παιδιών, οπότε ένας έγγαμος εκπαιδευτικός χωρίς παιδιά δε λαμβάνει κανένα επίδομα.
• Εξωδιδακτικής απασχόλησης (355,91 ευρώ)
• Επίδομα διδακτορικού και μεταπτυχιακού τίτλου (75 και 45 ευρώ, αντίστοιχα), που αντικαταστάθηκαν από την άνοδο στα μισθολογικά κλιμάκια για τους κατόχους των παραπάνω τίτλων.
• Επίδομα απόδοσης (100 ευρώ)
• Διδακτικής προετοιμασίας (105 ευρώ)

Αν συνυπολογίσουμε την κατάργηση δώρων Χριστουγέννων, Πάσχα και επιδομάτων αδείας (13^ου και 14^ου μισθού), η συνολική ετήσια μείωση για τον νεοδιόριστο προσεγγίζει τις 7000 ευρώ, ήτοι πάνω από 42%. Αν προσθέσουμε και το πάγωμα του ΜΚ 2016 – 2017 η μείωση προσεγγίζει το 45%. Στον ήδη πετσοκομμένο μισθό ήρθαν να προστεθούν και μια σειρά εισφορές φοροληστείας (αλληλεγγύης, φυσικών προσώπων κ.τ.λ.).

Με όλα αυτά τα επιδόματα, μετά την αφαίρεση φόρου και κρατήσεων, ο καθαρός μισθός ενός εκπαιδευτικού με 15 χρόνια υπηρεσίας (χωρίς παιδιά) ανερχόταν στα 1347,36 ευρώ. Η σύγκριση με τα 1029,47 ευρώ που σήμερα λαμβάνει δε χρειάζεται σχολιασμό. Φυσικά υπολογίζοντας την αγοραστική δύναμη του μισθού μας καταλαβαίνουμε πως αυτός έχει μειωθεί πολύ πάνω από το 50% και ίσως άνω του 60% σε σχέση με την περίοδο 2009-2010.

Η προσπάθεια της κυβέρνησης να βαφτίσει το “κρέας-ψάρι» παρουσιάζοντας σαν σημαντική αύξηση την κατάργηση της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης φυσικών προσώπων και την κατάργηση της ειδικής εισφοράς υπέρ του Ταμείου Πρόνοιας των Δημοσίων Υπαλλήλων, μόνο ως πρόκληση μπορεί να χαρακτηριστεί.

Πλέον ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι!! Δεν μπορούμε να ματώνουμε άλλο για να προσφέρουμε στο αντικείμενο που σπουδάσαμε και που τόσο πολύ αγαπάμε!

Οι εκπαιδευτικοί για να μπορούμε να ανταποκριθούμε στον παιδαγωγικό μας ρόλο, πρέπει πρώτα και κύρια να μπορούμε να ζούμε σαν άνθρωποι, να ζούμε με αξιοπρέπεια από τον μισθό μας! Για αυτό και παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας.

Δεν δεχόμαστε να «προσαρμόσουμε» τη ζωή μας στη βαρβαρότητα, όπως μας καλούν οι κυβερνητικοί «φωστήρες». Δεν μπορεί το 2022 να παρακαλάμε να μην κάνει κρύο στα σπίτια μας και στα σχολεία. Δεν περιμένουμε όμως και σωτήρες, εναλλαγή κυβερνήσεων και ξαναζεσταμένες σούπες με παλιά και χρεωκοπημένα υλικά.

Δεν κάνουμε πίσω από τη διεκδίκηση της πλήρους αποκατάστασης όλων των μισθολογικών απωλειών που είχαμε τα τελευταία 12χρόνια. Τίποτα δεν είναι για τους εργαζόμενους «περασμένο ξεχασμένο». Για αυτό και το αμέσως επόμενο διάστημα βάζουμε στην προμετωπίδα του αγώνα μας την πάλη για υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας στον Κλάδο.